De kerk waar ik gisteren op het Pinksterfeest voorging had een klein schermpje in de preekstoel. Op dat schermpje verschenen de teksten die ook op de muur werden geprojecteerd. Een vriendelijke arbo-maatregel om te voorkomen dat de dominee met omgedraaide en opgeheven nek zich een nekblessure zingt. Na een tijdje viel het beeld echter uit en verscheen in vierkante rode letters het bericht ‘Kein Signal’ (geen signaal).

Na nog één lied zou ik beginnen aan de pinksterpreek met de titel ‘De Geest spreekt alle talen’. Was dit een signaal van de Pinkstergeest, die op het feest van het talenwonder natuurlijk zonder problemen in het Duits kon communiceren? Als dat zo was, dan was het een onrustbarend en schrikwekkend signaal, namelijk dat de verbinding verbroken was en de Geest niet van zich zou laten horen. Dat was een harde mededeling op Pinksteren, waarop we de komst van de Geest van God in vuur, wind en talen vierden. Ik kon preken als Brugman en we konden het ‘Kom Heilige Geest’ als een eeuwig refrein blijven zingen, maar de Geest zou geen signaal geven.

De hele dag raakte ik die rode lettertjes niet meer kwijt. Ze bleven haken bij de ervaring van geesteloosheid en leegheid. Ze vonden gemakkelijk een plekje in schuldgevoelens en onzekerheid, die de oorzaak konden zijn van de verbroken verbinding. Ze wreven de boodschap van geestrijke broeders en zusters er nog eens in, dat ik, traditionele gelovige, wel wat meer van de Geest kon gebruiken.

Bij al dat getob, troostte ik mezelf met de gedachte dat ‘Kein Signal’ tenminste nog een signaal was. De Geest had de moeite genomen om mij te melden dat er geen verbinding was. Aan die schrale troost houd ik me dan maar vast. Er is ‘geen leven, dan waar Gij het wekt / in een gemis dat naar U schreit’ zo dichtte Ad den Besten in het Pinksterlied ‘Kom, Heilige Geest, Gij vogel Gods’ (Liedboek 680). De duif van God had in die twee rode Duitse woorden dat gemis weer tot leven gewekt. En — dat geloof ik vast — ook missen, verlangen en zoeken zijn onmiskenbare signalen van het leven dat de Geest wekt.

Ik maak het niet mooier dan het is: ik ben natuurlijk een armzalige Pinkstergelovige. In plaats van miezerig te zitten missen zou ik veel liever in vuur en vlam staan en in alle talen van de wereld over de overvloed Gods spreken. Maar ik geef niet op en bid en wacht op het signaal.