Het is weer Pasen. Pasen is het feest van de hoop — van een onbegrensde en alles uitdagende hoop, omdat er een leeg graf is gevonden en Jezus, die gekruisigd en afgedankt was, is opgestaan uit de dood.

Elk jaar wakkert het vieren van de opstanding van Christus de hoop in mij weer aan. Dat is wel nodig ook, want hoop is een klein en kwetsbaar ding. De hoop kruipt in haar schulp als ze geconfronteerd wordt met dingen die maar niet willen veranderen. Ze verschrompelt als ze hoort dat de oorlog in Syrië al zeven jaar voortduurt. Ze wordt een kopje kleiner gemaakt als de dood onverbiddelijk het leven breekt. Ze dooft langzaam uit als er teveel onverschilligheid in de lucht hangt. Ze kwijnt weg in een wereld die alle kaarten op zekerheid en het hier en nu zet. Ze heeft het niet gemakkelijk, de hoop.

In een gedicht ziet de Fransman Charles Péguy (zelf gestorven in 1914 in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog) de hoop als een klein meisje dat tussen haar beide grote zussen geloof en liefde onopvallend over de weg wandelt. Het is een mooi beeld: een klein meisje — nog niet bezwaard door het leven, nog voordat het grote lijden van de pubertijd begint, nog lichtvoetig, speels en zichzelf vergetend. Ze is klein en kwetsbaar, ze wordt snel over het hoofd gezien. ‘De mensen, het hele christenvolk, kijken steeds naar de twee grote zussen’ geloof en liefde … ‘Ze zien ternauwernood de kleine zus, die in het midden loopt’, aldus Péguy.

Maar ze is taai, verbazingwekkend taai. ‘Ik sta er zelf versteld van’, zo laat Péguy God zeggen over dat kleine meisje dat Hij in zijn goedheid aan de mensen geeft en dat steeds weer opduikt om ons voor wanhoop en cynisme te behoeden. Op Pasen duikt ze ook weer op — uit de dood, tegen alle verwachting in, in verschijningen van de Opgestane die we niet kunnen vastpakken of vasthouden. Ze blijft het kleine meisje van de hoop, dat zelfs op haar feest niet opvalt tussen de legers paashazen, de miljoenen kilo’s chocolade paaseieren, de duizenden gele narcissen en het eindeloze ‘Halleluja’ dat vandaag door kerken schalt. Maar juist klein en simpel piept ze door de scheuren van ons leven, verschijnt ze waar er weinig meer te hopen en te verwachten valt en wijst ze lachend met haar kleine vingertje naar dat graf dat leeg is.

Een hoopvol Paasfeest gewenst!

Margriet van de Kooi schreef een mooi boekje over de hoop, geïnspireerd op het gedicht van Charles Péguy over het  kleine meisje van de hoop: Het kleine meisje van de hoop: Nieuwe gesprekken over God en ons (Boekencentrum, 2016).